Runy kurs wróżenia z Run Runy znaczenie Run co to jest Runa co to są Runy rozwój osobisty wróżenie z Run interpretacja Run Runy Kurs Runiczny
Kurs wróżenia z Run
cena kursu 800 zł stacjonarnie
cena kursu 500 zł kurs wysyłkowy + koszt wysyłki
kurs Instruktorski 1.600 stacjonarny
1.400 zł wysyłkowy
Kurs tylko wysyłkowo do odwołania
aby zrobić zgłoszenie na kurs kliknij w poniższy mail i napisz do nas
mail: kosmobiokatowice@op.pl
chcesz zasięgnąć informacji ? zadzwoń
tel: +48 505 028 903
kurs zakończony zaświadczeniem i otrzymaniem Dyplomu w języku polsko - angielskim (w razie potrzeby w innych językach) który posiada numer ewidencyjny Ris,odpowiednie wymagane pieczątki,zabezpieczające hologramy z indywidualnym numerem dany dyplom uprawnia - upowaznia do pracy z kientem.
Co to jest Runa ? Co to są Runy ?
rozwój osobisty ,wróżenie z Run,interpretacja Run Runy,
Historia Run,
Historia tego pisma sięga do czasów Cesarstwa Rzymskiego, kiedy to na pograniczu z imperium żyły ludy barbarzyńskie posługujące się językami germańskimi, m.in.: Anglowie, Frankowie, Fryzowie, Goci, Jutowie, Longobardowie, Sasi, Skandynawowie, Teutonowie oraz Wandalowie. Plemiona te, pomimo powszechnej opinii,iż były niepiśmienne aż do momentu chrystianizacji, posiadały swój sposób pisania (alfabet runiczny). Obecnie wiadomo że runy stanowią zapis wczesnych stadiów rozwoju języków gockiego, duńskiego, szwedzkiego, norweskiego, angielskiego, fryzyjskiego i plemion środkowych Niemiec. Najstarsze inskrypcje runiczne sięgają II wieku n.e. i wykazują takie mistrzostwo pisma, że musiało powstać na początku ery chrześcijańskiej.
Jest wiele hipotez na temat powstania pisma runicznego. Początkowo myślano, że wywodzi się ono od liter alfabetu łacińskiego, ze względu na podobieństwo (adaptacja prestiżowego pisma na potrzeby barbarzyńców). Kolejna teza głosiła, iż runy mają pochodzenie wschodnioeuropejskie, ponieważ odnaleziono na tych terenach wczesne znaleziska zapisane pismem runicznym przez Gotów. Niektórzy uważają, że runy podobne są do liter greckiego alfabetu tj. np. b do beta, lub też pochodzenie pisma argumentowali patriotycznie. Problem nadal pozostaje nie rozwiązany.
Mimo tego, że najstarsze inskrypcje datuje się nas schyłek drugiego wieku n.e., przypuszczalnie powstało ono wcześniej, gdyż ukazuje mistrzostwo wykonania i dojrzałość w technikach zapisywania znaków. Pismo to szybko się rozpowszechniło i rozwinęło. Już około 500 r.n.e. odnajdujemy jego ślady w Danii, Szwecji, Polsce, na Rusi i Węgrzech. Wiemy że runy były używane przez wiele stuleci i w wielu krajach. W XI wieku obserwujemy wymieranie pisma na terenie Anglii, Niemiec i Holandii. Zostaje zastąpione przez pismo łacińskie. Odwrotnie dzieje się na terenach Skandynawii i jej koloniach, runy przetrwały tam od początku ich istnienia aż po dzień dzisiejszy. Dla badaczy najcenniejsze są wczesne inskrypcje, opisujące wydarzenia i zjawiska, na temat których istnieje niewiele świadectw.
Rodzi się więc pytanie dlaczego wynaleziono runy, po co były potrzebne Germanom? Istnieją dwie hipotezy na ten temat. Jedna głosiła że plemiona germańskie stworzyły pismo runiczne jedynie na potrzeby religijne, rytualne czy magiczne. Nie wykorzystując go w życiu codziennym, gdyż przekaz ustny i pamięć ludzka były wystarczające. Większość runologów odrzuca takie stwierdzenie i uważa, że ludy germańskie używały runów w życiu codziennym.
Trudno określić, jak powszechną była znajomość tego pisma wśród ludzi. Na temat mistrzów pisma runicznego również niewiele wiadomo: nie wiemy jak ich ćwiczono, kto ich zatrudniał, czy komponowali teksty, ile inskrypcji mogli wykonać w ciągu swego życia.
Runolodzy czyli osoby które zajmują się danym tematem mają wiele trudności w badaniu tego pisma. Materiał który przetrwał do dzisiaj to zaledwie mały fragment całego zasobu runów z dawnych czasów. Popularne było zapisywanie tekstu na drewnie i kościach (bardzo nietrwałym materiale) ze względu na dostępność. Napisy na metalu ulegały korozji, a metale szlachetne, srebro i złoto, były przetapiane dla wartości kruszcu.
Występują trzy rodzaje pisma runicznego:
Najstarszy rodzaj pisma runicznego, który występowała głównie w północnej Europie, między III a IX w. n.e.
Wędrujące licznie ludy germańskie prawdopodobnie pochodzące z Fryzji, które przybyły w V w. n.e. na tereny Anglii przyniosły wraz ze sobą runy. Mają one dużo cech wspólnych z fryzyjskimi runami. Wzbogacono 24 literowy futhark do 28 i więcej na potrzeby lingwistyczne.
Tutaj obserwujemy odwrotną sytuację, futhark został zredukowany z 24 do 16 znaków. Występował głownie na terenie Skandynawii. Większość znanych nam napisów runicznych pochodzi z terenów Szwecji. Z powodu ich przewagi runy uważa się powszechnie za nordyckie.
i północne części Europy.
np:
na
Ułatwia sprzedanie czegoś
Na rzucenie palenia
Przeciwko alkoholizmowi
Odchudzający
Ochraniający komputer
Uzależnienie od narkotyków
Odnalezienie ulubionego zwierzątka, aby ustrzec przed upadkiem z balkonu, okna, nauczyć czystości
Dla kierowców
Na zjednoczenie związku
Ochrona samochodu
Ułatwiający znalezienie pracy
Skrypt miłosny – uniwersalny
Na wygraną w Totolotka
Dobry dom, dobra rodzina
Bezpieczna ciąża i poród
Poprawia wzrok, chroni przed chorobami oczu
RUNY - MAGICZNA INTERPRETACJA RUN
Runa Gebo jest manifestacją Boga, istniejącego w kosmicznej pustce Ginnungagap, przed powstaniem światów. Wielu w jednym, to co dane, to co dawane i to co otrzymywane w samej jedności. Porównanie to jest bardzo ryzykowne, gdyż narzuca się analogia do chrześcijańskiego ujęcia Boga, niemniej pamiętać należy iż były to różne religie.
Runa Gebo jest też wiązana z trzema darami Odyna: Świadomością, Boskim Oddechem i Formą. Runa ta kształtuje właśnie zależności między bogami a ludźmi i darami jakie ludzie mogą dać bogom w zamian za ich łaski.
Innym, równie istotnym elementem tej runy jest zasada darów wzajemnych - wymiany ich zarówno między dwiema osobami jak i miedzy dwoma rzeczywistościami. W najprostszym aspekcie dotyka to podstawowej zasady fizycznej, iż akcja powoduje reakcje. Giefu oznacza "dar". Gotycką literą była dla tej runy geuua, co mogło być wariacją gotyckiego słowa giba, również oznaczającego "dar." Fonetycznie Giefu's było wymawiane jako g w sagach. W staroangielskim g było wymawiane na wiele różnych sposobów, często w zależności od jego pozycji w słowie.
Runa Kenaz jest runa również związaną z ogniem ale tym razem ogień ten jest kontrolowany przez człowieka. Zawiera w sobie zarówno ogień pochodni jak i ogień ofiarny - w tym również ogień pogrzebowy, ogień transformacji i zmiany. Użyte w staroangielskim poemacie słowo cén oznacza pochodnię. Mimo iż nigdzie więcej w staroangielskich źródłach nie występuje to słowo, sam kształt runy występuje dość często jako właśnie skrót dla słowa "pochodnia, płomień".
Ważnym wydaje się zwrócenie uwagi na to iż kształt runy jest inny w Futharku Anglo-Saskim i inny w Futharku Starszym (efekt ewolucji kształtu, zaznaczony również poniżej). Cén jest łączony ze starogermańskim wyrazem chien, który również oznacza pochodnię. Zarówno staroislandzki jak i staronordycki poemat niestety nadają runie inną nazwę - kaun, co oznacza... wrzód. Gotycka litera związana z runą to chozma. Ze względu na różnorodność nazw nadawanych runie, jest niemal niemożliwym jasne określenie jaka nazwa była oryginalna.
Jeśli już pokusimy się o pewne ryzyko, najbezpieczniejszym wydaje się iż będzie cén, "torch". W staroangielskim kształt runy ewoluował począwszy od formy przypominającej małe c, aż do kształtu zbliżonego do "k" z odjętą górną "belką". Oryginalnie była ta runa wymawiana jako k w języku germańskim, aczkolwiek w staroangielskim mogła być również używana do dźwięku łączonego z "ch". W młodszym Futharku miała znaczenie zarówno dźwięku "k" jak i "g".
Runa Raido jest manifestacją rytmu i kosmicznej równowagi, wyznaczanej cyklicznym ruchem wschodów i zachodów słońca oraz zmianami pór roku. Staroangielskie słowo rád oznacza "jazdę, podróż". Zarówno staroislandzkie reidh jak i stronorweskie raeidh oznacza dokładnie to samo. Wszystkie trzy pochodzą z pragermańskiego raidho. Dźwiękiem łączonym z raidho była litera r.
Runa Ansuz jest Runą ludzkości, obrazuje dwa z trzech z darów jaki otrzymali od bogów praludzie - duchowość i twórczą inspirację. jest też uznawana za Runę Odyna i w samej jej nazwie już istnieje formuła "Boga". Jest również uznawana za runę związaną z komunikacją. W kształcie tej runy niektórzy upatrują postać człowieka w płaszczu targanym wiatrem - wędrowca - właśnie na kształt Odyna.
Nazwa runy ós była przedmiotem dyskusji przez lata. Staroislandzki poemat używa nazwy áss, "bóg, jeden z Aesirów" a jego wersety odnoszą się do Odyna. Staronorweski poemat daje runie nazwę óss, "ujście rzeki". Gotycka litera jej odpowiadająca to aza, co prawdopodobnie pochodzi od Gotyckiego ansus, "bóg". Warto zwrócić uwagę iż poemat jest Staroangielski a więc źródłowo w zasadzie odnoszący się do Futhorcu Anglo-Saskiego a nie Futharku Starszego a mimo to nadal mowa w nim jest o Bogu a nie o rzece. Dźwiękiem odpowiadającym tej runie było a, jak w Germańskiej wymowie słowa Bach.
Runa Thurisaz. W wielu publikacjach można znaleźć informację iż runa Thurisaz może być łączona z Thorem. Jeśli tak jest, to faktycznie chyba tylko w jej "odwróceniu", przy technikach mancyjnych.
Staroangielski poemat nadaje tej runie nazwę thorn i oznaczające cierń, jednakże zarówno w staronorweskim jak i staroislandzkim poemacie występuje nazwa thurs, słowo odnoszące się do gigantów w Germańskiej mitologii. Gotycka nazwa tej litery to thyth, co jednocześnie oznacza "dobry" - stąd niektórzy widzą być może w runie Thurisaz nie tylko aspekt gigantów, lecz również Thora związanego z walką z nimi w obronie ludzi i Bogów.
Można się pokusić o wiarę iż oryginalnie określeniem tej runy było pragermańskie słowo thurisaz, oznaczające giganta, istotę nieprzyjazną ludziom. Dźwiękiem, za który odpowiadała runa Thurisaz wśród Germańskich ludów było th, podobne jak w wyrazie "thin".
Runa Uruz w swym rycie symbolizować może prakrowę Audhumlę. Audhumla powstała gdy pierwiastek ognia spotkał się z pierwiastkiem lodu, z dokładniej tej samej piany, co Ymir - lodowy olbrzym, jest więc symbolem i manifestacją podobnie jak Ymir, życia i jego różnych form, powstającego na styku materii symbolizowanej przez lód i energii symbolizowanej przez ogień. W staroangielskim "úr" oznacza tura.
Staronorweski poemat związany z runami zastępuje to określenie słowem oznaczającym mżawkę. Oryginalną nazwą tej runy była pragermańska "uruz", oznaczająca również tura i przekazana w staroangielskim poemacie. Tury praktycznie wyginęły w czasach, gdy był pisany staronordycki poemat a na Islandii nigdy nie były stworzeniem występującym naturalnie, tak więc zostały prawdopodobnie zastąpione w poemacie najbliższym, jak chodzi o znaczenie dla runy określeniem, oddającym jej charakter. Dźwiękiem wiązanym z Uruz było u.
Runa Fehu poza najczęściej spotykanym znaczeniem, jest symbolem archetypowej energii ognia, pochodzącego z Muspellheimu. Ten sam ogień był jednym z pierwiastków tworzących Midgard - świat ludzi, i będzie w dniu Ragnaroku pierwiastkiem niszczącym go. Oczywiście wspomnieć należy iż runa ta odpowiada również za wszelki wzrost i rozwój oraz dobrobyt materialny... ale warunkiem tego jest jego krążenie - tak jak ogień jest w wiecznym ruchu, tak i runa Fehu wymaga aby jego dary krążyły.
Nazwa runy Feoh, jest niemal niezmienna. W staronordyckim "fé" jest przypisywane temu znakowi. Gotycka litera o nazwie "fe" może pochodzić od nazwy Runy "faihu" w tym języku. Wszystkie te nazwy mają w swym znaczeniu "bydło, pieniądze, majątek ruchomy". Pochodzą też z pragermańskiego słowa "fehu". Fonetycznie Fehu mało się zmieniało w językach Germańskich. Zawsze reprezentowało dźwięk "F". W staronordyckim jednakże mogło reprezentować również dźwięk "v".
Runa Sowelu. Runa ta symbolizuje idee Słońca, magicznej i działającej, ukierunkowanej woli i energii. Warto nadmienić iż w mitologii Germańskiej Słońce było pierwiastkiem żeńskim, zarówno jako zjawisko, jak i jako idea. Słońce symbolizowało tu najprawdopodobniej bezpieczeństwo, światło i ciepło, ale idąc głębiej również zwycięstwo nad przeciwnymi człowiekowi siłami natury. Staroangielskie słowo "sigel" oznacza słońce. Podobnie wygląda określenie tej Runy w młodszym Futharku. Fonetycznie odpowiada ta Runa za zgłoskę "s".
Runa Algiz symbolizuje zazwyczaj ochronę ale jest to ochrona aktywna, "odbijająca" i agresywna. Znak ten był często umieszczany na włóczniach, dla obrony i dla zwycięstwa. Niekiedy Runa Algiz jest tłumaczona również jako łabędź, co wiąże ją z Valkiriami ubranymi w płaszcze z łabędzich piór, jako duchami służącymi do komunikacji miedzy Odynem, a jego wybranymi bohaterami, oraz dającymi moc i ochronę. Staroangielskie określenie tej runy - "elk-sedge" - jest czasem również używane jako poetycka nazwa miecza. Mitologicznie Runa Algiz wiązana jest również z tęczowym mostem - Bifrostem, łączącym Midgard - świat ludzi z Asgardem - światem Bogów.
Bifrost jest zbudowany z trzech żywiołów - ognia, powietrza i wody i to one właśnie tworzą wzajemnie się przenikając jego kolory - czerwony, niebieski i zielony. Ludzie widzą Bifrost jako tęczę, łączącą niebiosa z ziemią. Po części tłumaczy to kształt Runy Algiz - zbliżony do "łapki kruka", jedność stworzona z trzech materiałów. Zastanowić może natomiast porównanie tego zjawiska z fizyczną stroną powstawania tęczy. Pamiętać i nadmienić należy również iż Bifrost jest strzeżony przez Heimdalla Symbolicznie można na Runę Algiz spojrzeć również jako na runę pokazującą związki między korzeniami a gałęziami, w ujęciu Bifrostu, symbolizuje to zależności miedzy ludźmi a bogami. Nazwa tej runy, również budziła wątpliwości. Staroangielski poemat daje jej nazwę eolhx.
Słowo to wygląda na pochodzące od staroangielskiego eolh, "łoś". Niektórzy łączą to z pragermańskim słowem alhiz, twierdząc iż może być oryginalną nazwą tej Runy. Inni badacze, wywodzą jej nazwę od słowa eolhx, które może pochodzić również od pragermańskiego wyrazu algiz, oznaczającego "ochronę, obronę", i kojarzą to ze staroangielskim słowem ealh "świątynia, sanktuarium" oraz ealgian "bronić, ochraniać". Fonetycznie runa ta mogła być czymś pomiędzy "z" i "r" - dźwiękiem występującym w pragermańskich niefleksyjnych zakończeniach. Fonetyczne i niefleksyjne końcówki zaginęły w staroangielskim, zaczęto więc używać jej jako łacińskiego "x". Występowała na końcach wyrazów jako końcówka nadająca wyrazowi rodzaj męski np. HeimdallR ("R" jest znakiem Algiz).
Runa Pertho podobnie jak Runa Nauthiz jest często utożsamiana z przeznaczeniem (fatum), jednak w swym układzie ma raczej symbolizować prawa "wyższej konieczności" - nie jest to nic nieuniknionego, można to ominąć ale życie w/g zasad wymaga aby dopełnić owego "przeznaczenia", które jest skutkiem wcześniejszych wyborów i ustaleń, często niezależnych od nas, lecz związanych z porządkiem rzeczy. Nazwa peordh jest "rodzajem tajemnicy". Znak ten nie występuje w młodszym Futharku, tak więc ani staroislandzki ani staronorweski poemat nam niestety nie pomoże.
Gotycka litera nazywana była pertra, co sugeruje powiązanie z peordh. Peordh pochodzi najprawdopodobniej od pragermańskiego wyrazu perth, który ma prawdopodobnie obce pochodzenie (być może celtyckie) jako iż początkowe "p" było bardzo rzadkie. Jak już wyżej zostało wspomniane, runa ta odpowiadała za zgłoskę "p".
Runa Eihwaz jest pionową osią świata, symbolizuje główny pień Yggdrasila. Yggdrasil może być tłumaczony jako "pień Cisu" ale również jako rumak Odyna, w mitologii Nordyckiej to właśnie drzewo, na którego gałęziach umieszczone są wszystkie światy.
Runa Eihwaz jest związana z mocą łączącą ludzi z ich pradawnymi religiami i wierzeniami, z najbardziej naturalnymi mocami, tymi ze świata górnego jak i tymi ze świata podziemnego. Staroangielskie słowo éoh oznacza "cis". Runa ta nie występuje w młodszym Futharku. Gotycka litera odpowiadająca tej Runie była nazywana uuaer. Nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa eihwaz.
Fonetyczne brzmienie było bardzo długo roztrząsane. Elliot stwierdził iż prawdopodobnie było to coś pomiędzy e oraz i, jednakże w niektórych inskrypcjach runa ta reprezentuje długie lub krótkie "i". W staroangielskim była ona używana dla wielu dźwięków, które nie miały przełożenia na inne symbole runiczne, takich jak "yogh" (tu występowała jako "g").
Runa Jera jest związana bardzo blisko z runą Raido i runą Sowelu, o ile Raido odpowiada za rytm zmian, Jera jest związana z ich cyklicznością - pojawianiem się i odchodzeniem a następnie powrotem, Sowelu jest archetypem słońca, którego te zmiany dotyczą. Staroangielskie słowo "géar" oznaczało po prostu rok. Jest to bliskoznaczne do staronordyckiego znaczenia wyrazu "ár", który jednak znaczył nie tylko "rok", lecz również "obfity rok", lub "dobre zbiory".
Oba te wyrazy pochodzą od pragermańskiego jera, które oznaczało oryginalnie właśnie "plony, czas zbiorów". Jest to zgodne ze wszystkimi poematami runicznymi, nawiązującymi dla tej Runu właśnie do obfitych plonów. Fonetycznie Runa odpowiadała za zgłoskę "j" jak w niemieckim wyrazie "ja". Staronordycki język stracił wymowę pierwszej głoski z tego wyrazu, i Runa ta zaczęła reprezentować w pewnym momencie dźwięk "á".
Runa Isa jest przeciwieństwem Runy Fehu - to antymateria i wieczny lód pochodzący z Nilfheimu. Z połączenia tej antymaterii z energią Fehu powstał świat materii - Midgard. Runa Isa jest wiązana ze stabilizacją i utrwaleniem - "zamrożeniem" pewnego stanu. Runa ta może być używana jako droga między światami, właśnie ze względu na swą solidność i trwałość, ale nie jest to droga bezpieczna, ze względu na owo zamrożenie i utrwalenie. W staroangielskim "ís" oznacza "lód".
Jest to zgodne zarówno ze staroislandzkim jak i staronorweskim określeniem tej Runy. Wszystkie trzy nazwy pochodzą od pragermańskiego słowa "isa". Fonetycznie jest to zgłoska "i", wymawiana na kształt angielskiego długiego "e", jak w wyrazie "see", aczkolwiek w młodszym Futharku mogła pełnić zarówno rolę zgłoski "e" jak i "j" (jak w niemieckim wyrazie "ja").
Runa Naudhiz jest runą określaną jako potrzeba w technikach mancyjnych, ale zawiera w sobie również wolę - wolę realizacji. Symbol dwóch patyków, do rozniecania ognia, jaki jest jej przypisywany bardzo dobrze oddaje jej charakterystykę... charakterystykę woli i narzędzi do realizacji tej woli.
Runa ta łączona jest z trzecią Norną - Skuld, ze względu na to iż stwarzać może właśnie to co będzie. Staroangielski wyraz nie oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, nieszczęście". Skandynawska nazwa Runy (pochodząca ze staroislandzkiego i staronorweskiego poematu), naudhR, oznacza "potrzebę, ucisk, zmartwienie, niedolę." Oba słowa pochodzą od pragermańskiego nauthiz. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "n".
Runa Hagalaz symbolizuje "kosmiczne jajo", wypełnione mocą magii i wzorcem kosmosu. To jajo jest też symbolem tronu Ymira. Hagalaz jako dziewiąta runa ma specjalne znaczenie dla całości mitologii, włącznie z możliwością stworzenia z jego "krystalicznego kształtu" (sześciopromienna gwiazda, zamknięta w sześciokącie, zamkniętym w kole) wszystkich Run Futharku Starszego. Hagalaz jest często łączona z pierwszą z Norn - Urd.
Jest to praprzyczyna stanu obecnego. Jako taka, runa ta jest również traktowana przez niektóre źródła jako niosąca nam informację o czymś co w kulturze wschodu jest zwane obciążeniem karmicznym - nie bez znaczenia jest tu więc również wiązanie jej z boginią Hel.
Runa Othala jest symboliczną runą dla społeczności typu klanowego. Symbolizuje jej więź z przodkami i ich czynami oraz następcami i tym co po sobie pozostawimy. To wiecznie zaplatający się magiczny węzeł i jednocześnie monogram Odyna. Ethel w staronagielskim oznaczało ziemię, własność przodków. Niestety i ta runa nie występuje w Futharku Młodszym, tak więc skazani jesteśmy na porównanie jej z gotycką literą utal, która może potwierdzać iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa Othila, oznaczającego również ziemię i własność przodków. Według niektórych źródeł runa ta symbolizowała Swastykę.
Runa Dagaz symbolizuje energie dnia i nocy połączoną w jedno o zmierzchu i świcie. Jest ilustracją pozornego paradoksu biegunowości i polaryzacji, która musi się w pewnym momencie spotykać aby zmienić biegun. Symbolizuje ów punkt łączący wszelkie polaryzacje i biegunowości, występujące w naturze, włącznie z życiem i śmiercią. Staroangielskie słowo daeg oznaczało dzień. Mimo iż runa ta nie występuje w Futharku Młodszym, nie mamy więc porównania z pozostałymi poematami, gotycka litera daaz potwierdza iż nazwa runy może pochodzić od starogermańskiego słowa dagaz. Fonetycznie runa ta odpowiada za zgłoskę d lub "dh".
Runa Ingwaz jest wiązana z nazwą Boga (Ing), który wraz z pramatką funkcjonował w mitologii Nordyckiej jako Bóg ziemi. Jego funkcję i rolę przejął w pewnym sensie Frey - jeden z Vanirów. Ingwaz symbolizuje poświęcenie się dla nowego życia, rodzącej się idei. Widać to choćby w konieczności oddania przez Freya swego miecza aby w zamian otrzymać swą żonę - Gerdhr - poświęcenie, które w późniejszym okresie miało kosztować go życie. Niektórzy widzą w tej runie symbol kiełkującego ziarna, inni przyrównują ją ze względu na kształt do ideogramu szamańskiego bębenka.
Jest to runa stawania się - ale stawania się ze źródeł, z pierwotnej energii i materii. Runa Ingwaz jest kojarzona ze wschodnią stroną świata, gdzie leży kraina mroku i Ettinów (Gigantów) - Jotunheim, i nic dziwnego, wszak ziarno aby wydać plon musi spędzić trochę czasu w ciszy, samotności i mroku ziemi.
Gotycka litera nawiązująca do tej runy to enguz, potwierdzająca iż nazwa runy pochodzi od pragermańskiego słowa ingwaz. Mimo iż Frey był jednym z ważniejszych Bogów w Nordyckiej mitologii, runa ta nie występuje w Futharku Młodszym. Fonetycznie odpowiada ona dźwiękowi "ng" jak w słowie "sing".
Runa Laguz symbolizuje prawo życia. Wody Laguz wypływają z Nilfheimu, jako efekt roztopionego lodu i poprzez spotkanie się z ogniem Muspelheimu tworzą życie wszelakie, płynąc przez wszystkie światy Yggdrasila. Z wody się życie zaczyna i w wodzie się kończy, jako iż te same wody służą jako droga transportu dla duchów do świata zmarłych. Staroangielskie lagu oraz staronordyckie logr z Futharku Młodszego oznacza wodę.
Pokrewna im jest gotycka litera laaz. Niektórzy próbują wywodzić jej nazwę od pragermańskiego słowa Laukaz oznaczającego pora, niemniej zważywszy na treść poematów można przyjąć iż jest to w tym przypadku raczej mylny trop. Fonetycznie laguz odpowiada zgłosce "l".
Runa Mannuz. W dziale "Runy i Bogowie" runa Mannaz została omówiona jako runa związana z człowiekiem i Heimdallem. Dodać do tego można jedynie to iż jej funkcjonowanie i wiele kultów opartych na tej Runie, pozwala przypuszczać iż ludy Germańskie widziały w jej symbolice również swoje "od-boskie" pochodzenie. Była również używana dla zaznaczenia "braterstwa krwi". Staroangielskie Mann oraz staronordyckie mathr oznaczało człowieka. Fonetycznie Mannaz było zapisem "m".
Runa Ehwaz. Nie na darmo runa ta nosi nazwę "konia" - ma bowiem w swym znaczeniu zarówno aspekt mądrości wiązanej z tym zwierzęciem, jak i zaufania oraz pomocy. Pamiętać należy iż koń w tamtych czasach był zwierzęciem towarzyszącym człowiekowi w niemal nieodłączny sposób - częstokroć zależała od niego możliwość przeżycia. Staroangielskie słowo Eh oznaczało konia, runa ta nie występuje w Młodszym Futharku, niemniej gotycka litera eyz może odnosić się do pragermańskiego słowa ehwaz - również oznaczającego konia. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski "e".
Runa Berkanan zawiera w sobie symbolikę "wielkiej matki" ale nie tylko dającej swoje potomstwo, lecz również żądającej. W Symbolice Berkana odnajdujemy bowiem cały cykl narodzin, życia, śmierci i odrodzenia - rytuał naszej drogi - drogi każdego człowieka. Jest to runa rozwoju.
Zarówno staroangielskie Beorc jak i staronorweskie bjarkan oznacza brzozę. Nazwa Gotyckiej litery - bercna, wygląda na powiązaną z oboma powyższymi. Wszystkie trzy zaś wywodzą się z pragermańskiego birch - również oznaczającego brzozę. Fonetycznie runa ta była zapisem zgłoski b, aczkolwiek w Skandynawskim była używana również jako "szeleszczące" v (jako "szeleszczące" możemy uznać zgłoski "f", "s" i "z").
Runa Tiwaz jest ściśle związana z Tyrem - Bogiem sprawiedliwości i wojny. Pamiętać należy iż w mentalności ludów Germańskich i Nordyckich wojna i walka była czymś naturalnym, niejako elementem składowym życia. Tiwaz jest również utożsamiana z "kolumną świata" - Irminsul. Zawiera w sobie symbolikę Tyra - samo poświęcenia dla dobra wspólnoty/grupy i w imię obowiązujących praw i ustaleń.
Tir w staroangielskim znaczy tyle co chwała, sława. Prawdopodobnie ze względu na wpływy chrześcijańskie w poemacie zastąpiono tym słowem oryginalne imię Boga - Tiw. Innym powodem mogą być językowe wpływy ze Skandynawii. Fonetycznie Tiwaz odpowiada za literę "t" aczkolwiek w młodszym futharku mogła odpowiadać również literze "d".
Runa Wyrd jest odwrotnością runy Algiz. Symbolizuje nieprzychylny los, niepowodzenie. Może być interpretowana jako mrok, ciemność a nawet śmierć. Decydowanie, fatum, los, transformacja, przejście, portal, runa trzech Norn, runa Odyna, pusta runa